Paarden als inspiratiebron

---

Wie ben ik zonder mijn ‘stalen ros’? 

Het was liefde op het eerste gezicht toen ik mijn trouwe Dodge W200 vijfentwintig jaar geleden aanschafte. Vele avonturen* volgden, van een offroadvakantie in de Spaanse Pyreneeën, ontdekkingstochten over oude landwegen, kronkelende bergpaadjes langs middeleeuwse burchten en kastelen in prachtig oud Umbrië tot en met een avontuurlijke sneeuwreis in Polen. Waar ik ook ging, hij heeft me nooit in de steek gelaten. Ik heb hem altijd met veel liefde en toewijding verzorgd en onderhouden. Het waren vreugdevolle jaren.

Maar aan alles komt een eind…

Ik ben op het punt aangekomen waarop dit alles misschien wel zijn tijd heeft gehad, want ik rijd er ondertussen niet veel meer mee en de Dodge staat aan de straat zo’n beetje weg te rotten. Ik heb het, tot nu toe, nooit over mijn hart kunnen verkrijgen mijn Dodge weg te doen. Bij de gedachte alleen al kreeg ik slapeloze nachten! Het doet pijn omdat ik mijn identiteit en mijn hele eigenwaarde aan de Dodge heb opgehangen (hij heeft in mijn aura gezeten, zeg maar), zo van ‘dit is MIJN auto, die ziet er zo uit en ik kom er graag ergens mee en ik wordt gezien’ en dat soort dingen. Allemaal schijn natuurlijk, maar alleen al de gedachte, dat ik mijn Dodge zou kunnen verliezen, voelde altijd al als… dood gaan! Echt waar!

Maar dat kan toch niet waar zijn?! Het is een leugen. Het is niet wie ik ben! Toch?

De Dodge opgeven staat voor mij gelijk aan mijn zelf gecreëerde identiteit opgeven. Zo iets.
Ik kom er zo langzamerhand achter, dat dat misschien wel eens de bedoeling zou kunnen zijn… De Dodge opgeven is als sterven, ja. Het is van belang dat ik nu sterf aan al mijn conditioneringen en mijn zogenaamde onvrijheid…

Voorwerpen hebben soms een emotionele betekenis en daar hangt een heel leven rond. Een heel leven van betekenissen en waarde. Er is geen werkelijke noodzaak om de Dodge te verkopen, maar dit heeft zijn tijd gehad en dat gaat nu weg. Het is nu zaak, dat ik heel goed observeer wat dat nu met mij doet. Simpelweg observeren, getuige zijn van wat er gebeurt. Okay, vandaag voelt het zo, dat ik er om kan huilen, nou dan huil ik daar maar om. Gewoon observeren – waarom huil ik, vanwaar komt het, wat is die emotie? – en vroeg of laat zal het ook weer voorbij gaan.

Door de emotie toe te laten en er niet in te verdwijnen, maar te blijven observeren, ieder moment weer, merk ik, dat ik een andere werkelijkheid in mezelf aanspreek die niets te maken heeft met ego-gebonden emoties. Die andere werkelijkheid laat toe dat ik kan observeren, want dat is zelf-bewustzijn, het bewustzijn van dat zelf, en die is diep kalm en zonder twijfel, want die klamt zich niet uit angst als een gek vast aan wat dan ook! Die is Al Vrij!

Adi Da zegt, dat we met het uiten van emoties nog steeds zitten op het vlak van het ego, het niveau van egoische emoties. Wat is egoische emotie en wat is gevoel? Adi Da zegt over gevoel: ‘Feeling without limitation’ en Hij zegt niet: ‘emotion without limitation’. Het werkelijke voelen is het Goddelijke en het Goddelijke is Liefde, dus Liefde voelt. Zuiver voelen komt vanuit Goddelijke Liefde. Hoe dichter we bij het Goddelijke zitten, hoe meer we zuiver voelen. Gevoel is een diepere laag en heeft met Liefde te maken terwijl emoties worden opgewekt, komen en weer verdwijnen. Liefde is een constante, een constante van voelen. Emoties houden ons weg van Liefde. Liefde die is er gewoon en in Liefde is alles wat het is én je ziet: ‘O, alles is verbonden. Alles is al Vrij en Heel’, maar dat is als zodanig geen emotie. Emotie komt van ‘motion’= beweging (het komt op en verdwijnt weer) terwijl voelen iets van ons diepere wezen is.

Dus… ik observeer twee kanten in mezelf. Ja, er is dat verdriet als ik eraan denk de Dodge te moeten verkopen, wat verlies betekent, waarbij ik opmerk, dat wanneer ik verval in sentimentele gedachten ik al heel gauw in mijn drama terechtkom en voordat ik het weet wordt het lijden in last! Maar blijkbaar is er bewustzijn genoeg om dit op te merken en… merkwaardig genoeg, als ik erop let, is er tevens een gevoel van de niet-noodzakelijkheid van deze misleidende uitwerking van de zelfverkramping (het drama), zodat zich op die momenten een spontaan loslaten voordoet. Dus steeds als ik alert blijf in het moment merk ik dat het onnodig is uit te gaan van of gebukt te gaan onder die zelfverkramping. Er ontwaakt een diepgevoelde spontane reactie van zelf-loslaten. Steeds als dat loslaten van de zelfverkramping zich dan voordoet, voel ik een kracht, een ‘weten zonder woorden’ – een iets dat voorafgaat aan de zelfverkramping – en daarin is het voor mij zonneklaar en helder om de Dodge te laten gaan. Het ego lijkt even op te lossen (en i.p.v. dat ik loslaat, laat het mij los, zoiets). 

Wat mij tijdens het observeren (het oefenen in ‘gewaarzijn’) in het bijzonder helpt is, dat ik mij keer tot Adi Da! Dat is alles. Meer niet. Ik moet het niet moeilijk maken. Enkel weten dat ik me eigenlijk tot Hem kan wenden. Adi Da zegt: ‘Je hebt Mij nu. Richt je aandacht op Mij’. Nu, dat is wat ik actief doe. Ik heb hiermee dus een keus: doe ik mijn drama óf richt ik mij tot Adi Da en ga ik die relatie aan? Ik houd Hem constant in gedachten, ik luister naar Zijn woord en dan verdwijnt dit hele zogenaamde dilemma en dramagedoe rondom de Dodge als sneeuw voor de zon.

Als ik dan de Dodge te koop heb gezet, hoor ik vanuit mijn omgeving geluiden als: ‘Ik ben trots op je’, of ‘wat dapper van je’. Heel lief bedoeld, hoor, maar dat is allemaal vanuit onbewustzijn gesproken en mijn ego vindt dit prettig om te horen. Het is voer voor het ego en het was notabene het ego in de eerste plaats, dat met dit verzonnen verhaal van ‘een Christa en een Dodge’ is gekomen waarin ik ben gaan geloven. Het helpt dus niet echt. Het heeft niets met dapperheid te maken. Het is dus alert blijven op dit soort uitspraken en gaan zien dat het hier niet om gaat, want voordat ik het weet ga ik erin mee en verzand ik in emotie en wordt het lijden in last! 

In mijn momenten van nood heb ik mij tot Adi Da gewend. Een oude tekst luidt: ‘De mensheid weet niet. Alleen het Paard weet’. Daarom, zegt Adi Da, moet je de staart van het Paard grijpen, ofwel Degene Die God Heeft Gerealiseerd. Het vastgrijpen van de staart van het Paard is nu mijn devotionele voelende contemplatie van Hem waarbij ik mezelf overgeef. Het Paard brengt mij, of Adi Da brengt mij Waar ik moet zijn. Het Paard weet het. Adi Da weet het. Ik weet het niet…

en… Hij heeft geluisterd en respons gegeven! Door niet in de weerstand te schieten, maar juist vertrouwen te hebben in dit hele proces van observeren, erin meebewegen en mijn aandacht op Adi Da hebbende, doet het zichzelf! Zonder mankeren! Wonderlijk hoe dat gaat! De hele verkoop verloopt uiterst soepel en snel, zelfs het onwaarschijnlijke (verkoop)bedrag dat ik in mijn hoofd had, heb ik ervoor gekregen! EN… ik voel mij Vrij en Krachtig – dat zit al in me! Ik heb daarvoor niet een Dodge nodig. In de hartconnectie met Adi Da voel ik ‘Ah, maar ik ben al Vrij en ik ben al Heel!’

Het fysieke lichaam van de mens wordt voortdurend gevoed door
de eeuwige, allesdoordringende levenskracht. In onze onvolwassen
reactie van verzet en door ons psychisch en fysiek terug te trekken
in onszelf, zonderen wij ons af van de eeuwige werkelijkheid
en worden wij egocentrisch. Zo beginnen wij te verkommeren
en te lijden… Als we ons met heel ons gevoel en zonder gedachten
zouden openstellen voor de stroom van stralend leven, zouden
ons lichaam en ons denken vrij worden van de egocentrische
spelletjes van spanning en het loslaten van spanning.
Dan is er alleen maar de volheid van het leven.
Adi Da Samraj 

*zie: www.streetracebabe.nl

---

Hold on the tail of the horse

Niets is sterker dan liefdeskracht, niets is immuniteitsversterkender dan mijn eigen authenticiteit en aanwezig zijn in elke cel van mijn lichaam. Krachtig doorgaand in plaats van terugdeinzend en mezelf afsluitend, omdat het ‘wilde’ kind dat ik was niet paste in de aangeharkte wereld waarin ik uiteindelijk mee ben gaan doen omdat ik dacht dat het geen optie was om dat niet te doen. Wat een boodschap was dat wat ik doorkreeg van een eekhoorn!

Leuk verhaal en hier zou het bij kunnen blijven. Maar wat ga ik ermee doen? En waar blijft de spiritualiteit? Het Goddelijke? Adi Da? Hem vergeet ik zo snel. 

Dat terugdeinzen is het niet meer in verbinding zijn met de levensenergie of zelfs ‘het vermijden van relatie’! De relatie met Adi Da! 

Ik ben me tijdens de jaaropleiding ‘A pure and essential way’ bij Djesse van Terra Natura in relatie met de ruin Pablo, scherp bewust van ‘de strijd’ die ik lever tussen aan de ene kant volledig aanwezig zijn, liefde voelen, vrij zijn en tegelijkertijd is er altijd weer dat ego; die zelf-kramp en het terugdeinzen. Dat laatste voelt absoluut niet fijn, mede omdat ik me er zo bewust van ben nu, dat het mijn eigen actie is.
Maar… DAT is wat ik moet transcenderen volgens Adi Da. Dat is wat Hij bedoeld met LIBERATION, want dan ben je daar vrij van. Vrijheid is vrij zijn van conditioneringen en ego gedoe. Werkelijk vrij zijn dat zich uit in authentiek handelen en zijn.

Het transcendentale – de Werkelijkheid – gaat voorbij de mind. Dat kunnen we met ons intellect, met onze mind niet vatten. Het wordt ons gegeven. We kunnen het niet zelf doen. Het wordt ons gegeven by Grace, doordat we die spirituele weg willen bewandelen, om ons te keren tot het Goddelijke. Wij kunnen dat niet zelf doen, dat vrij geraken van onze ego-programma’s. Het ‘ik’ kan zichzelf niet bij de haren uit het moeras trekken. Het wordt ons echter gegeven doordat wij ons verbinden met het Goddelijke, in mijn geval is dat heel concreet met Adi Da.

Hoe meer ik met Hem bezig ben en met zijn Leer en zijn Praktijk, hoe meer ik ga zien dat al dat andere, dat terugdeinzen – dat reactieve – eigenlijk maar klein is. Maar ik ben het zo gewend en het mechanisme is zo sterk, dat ik denk dat het héél groot is. Ik voel het als iets groots. Maar Adi Da zegt, dat ik er niet te veel aandacht aan moet geven en dat ik mij er niet iedere keer door moet laten afleiden. De vraag is: ‘Hoe kom ik er weer uit als ik voel dat ik weer afwezig ben, terugdeins’? Hij zegt: ‘Richt je tot Mij!’ 

Mocht ik weer verzanden in mijn eigen ego gedoe dan weet ik, dat ik mij tot Hem heb te richten nu. Dat is in ieder moment ervoor kiezen de relatie met Hem aan te gaan. Adi Da gebruikt hiervoor het beeld van een paard en zegt: ‘Houd mijn staart maar vast’. Dat is alles wat ik heb te doen; de staart van het paard vasthouden. Het paard staat in dit geval voor Adi Da. Het ‘ik’ kan zich niet van het ego bevrijden, dus: ‘Hou mijn staart maar vast. Dan komt het goed’. Dat is gewoon aandacht geven aan Hem, dat is: ‘zijn staart vasthouden’.

Mijn aandacht richten op Adi Da is ook mijn aandacht geven aan Licht en Liefde en mij daar mee bezig houden. Dat functioneert in ons en daar moeten we aandacht aan geven, want dat is het Goddelijke in en door ons. Dat is wie ik ten diepste ben en dat vergeet ik! Ik heb het mij iedere keer te herinneren én… datgene waar je aandacht aan geeft groeit. Geef het ego-patroon dus géén aandacht. Adi Da wil wel dat we inzicht krijgen in wat ego is. Maar dan zegt Hij: ‘Forget about ego’. Van het moment dat je ziet wat het is, vergeet het dan! Vergeet het. Stel het gewoon vast dat het er is en thats it! Ook niet ongelukkig om worden, niet zwaarder maken, niet afgeleid daardoor. Het is er, maar dat andere is er ook en daar geef ik aandacht aan. Dan wordt het echt simpel. Het is alleen moeilijk als ik het vergeet en erin ga zwemmen, dan wordt het moeilijk. Dus compleet niet mee bezig zijn, dan verslapt het vanzelf omdat het in onbruik raakt. En, mocht het niet lukken op momenten, dan zijn staart vasthouden, ha, ha.

Wij leven van buiten naar binnen, d.w.z. het ego wil almaar reageren op van alles buiten ons. Omstandigheden, situaties komen van buiten op ons af en daar hebben we een reactie op. Het ego-ik beziet de wereld om ons heen vanuit aangeleerde overtuigingen en patronen en wil het gevecht aangaan, onkwetsbaar zijn, niet voelen of, in mijn geval, niet volledig in de wereld zijn (het terugdeinzen uit angst voor het leven), omdat we niet weten en niet geleerd hebben wie we werkelijk zijn. Dat zou ons eerst duidelijk moeten worden. 
Vóór mijn relatie met Adi Da leefde ik compleet vanuit de mind en het denken (en reactief), dat was alles bepalend. Maar nu begin ik te voelen wat ik tot mijn beschikking heb en kan ik van daaruit beginnen te leven. Het is leven van binnen naar buiten. De binnenwereld is primair, dat geeft rust en gelijkmoedigheid en van daaruit handel je in de buitenwereld. Uiteindelijk ontdek je misschien dat het één is.

Dat is wat de praktijk van Adi Da, ‘The Reality Way’, mij brengt.

Maar mijn ego heeft ook de hakken in het zand. Die wil géén inspanning doen in die richting en wil al helemaal niets te maken hebben met devotie en aanbidding. Het is taboe en niet iets dat de Westerse mens gewend is. Je gaat je hoofd toch niet buigen voor iemand en al helemaal niet op je knieën, toch? Het ego wil van alles behalve de relatie aangaan. Daar moet ik dan ook weer niet te zwaar aan tillen! Ik kan veel beter kijken: ‘Okay, hier voel ik die trekkracht van het ego’ of ‘het in mijn comfortzone willen blijven zitten’, en ik hoef dat dan weer niet te veroordelen. Ik heb alleen vast te stellen dat die trekkracht, het terugdeinzen bijvoorbeeld, er is. Hier voel ik die trekkracht om erin te blijven hangen, maar als ik me dan Adi Da herinner met wat Hij zegt: ‘Het is voldoende dat je de praktijk, de uitrusting die ik je gegeven heb, oefent’, kies dan één van die uitrustingen! Het is voldoende om dan bewust iets anders te doen. Dat hoeft niet direct mediteren te zijn, als het maar een bewust handelen is, in het besef dat Hij aanwezig is. Bijvoorbeeld door naar Zijn foto te kijken of een boek van Hem te lezen. Dan is dat al een andere actie. Dat is al de ‘praktijk beoefenen’ en het mij herinneren dat Hij echt daar is! Het leven zelf is Adi Da. Bewustzijn zelf is Adi Da. De relatie aangaan met Adi Da is de relatie aangaan met die natuurlijke staat die ik ook ben – het gevoel van herkenning = overgave. In die herkening is alles er al!

Het ego kan zich niet overgeven, omdat het nu eenmaal zelf-verkrampt is, maar ik kan me wel tot Hem wenden, mijn aandacht op Hem vestigen. De eventuele overgave die ik daardoor zal ervaren is het resultaat van mij tot Hem richten. Het gaat om de herkenning van Hem, Wat Hij Is. Het draait allemaal om de herkenning van Liefde die Hij is en uitstraalt. Wat ik voel en waar ik op meeresoneer, is dat Hij rechtstreeks tot mijn hart spreekt en mij daar ontwaakt. Ik vertrouw erop dat dit proces zijn werk doet ook als ik met mijn alledaags bewustzijn er niet bij kan en er niet direct iets van merk.

---

De boodschap van een eekhoorn.

Zo, het hoge woord is eruit. Ik sprak de vorige keer over het voorlopig stopzetten van mijn paardencoachpraktijk. Het lucht op en terwijl ik op deze éénnalaatste bijeenkomst van dit opleidingsjaar weer met Pablo door het natte zand, het heeft geregend, van de picadero wandel, voel ik inwendig ruimte om volledig aanwezig te kunnen zijn, wat ik ook direct terugkrijg van Djesse. Er is dus wezenlijk iets veranderd. Ze geeft mij nog mee, dat we goed bij elkaar passen en mocht ik ooit een paard willen aanschaffen, het een paard mag zijn gelijk het karakter van Pablo.

Ondertussen heb ik de tijd gehad het ‘niet meer aanwezig zijn in deze wereld’, m.a.w. het ‘terugdeinzen’ wat ik doe, eens nader onder de loep te nemen. Dit had ik natuurlijk eerder al gedaan tijdens mijn proces met de nodige inzichten en veranderingen, maar blijkbaar verdiept zich dit (daarover later meer). Omdat ik de buitenwereld zo complex en overweldigend of bij tijd en wijle zelfs bedreigend vindt vanuit mijn zelf-kramp, als ik afscheiding doe (= het besef was van een ‘ik’ en de ‘ander’ in een nu vijandige buitenwereld), en mijn strategie die ik al heel vroeg heb ontwikkeld in mijn bestaan daarop het terugdeinzen is, ben ik ook niet meer in relatie met wie ik ben en met wat er rondom mij is, mijn omgeving. Ik ben dus uit verbinding.
Ik heb geleerd strak in rechte lijnen en in het gareel te lopen in deze huidige maatschappij en mijn ‘ongetemde’ enthousiasme aan banden te leggen, omdat dat na een bepaalde leeftijd ook niet meer werd getolereerd. Ik begon steeds meer te verkrampen en het leven al te serieus te nemen. Het voelt allemaal zo beklemmend en inperkend, omdat ik me er nu  bewust van ben.

De laatste keer dat ik naar huis reed na mijn opleidingsweekend, spotte ik een eekhoorn op de vluchtstrook! De daarop volgende dag droomde ik over een eekhoorn. De dag erna zag ik een eekhoorn in de tuin lopen. Nou moe! Wil hier iets gezegd worden?! Ik kan er niet meer omheen. Ik zoek het op. 

‘Wanneer eekhoorn herhaaldelijk verschijnt’, zo lees ik, ‘gaat het om ‘een bewuste aanwezigheid bij wie je bent, wat je zegt en wat je doet’ en ‘dat ik niet in deze verstilde, soms echt geïsoleerde-toren-toestand hoeft te blijven zitten. Dat het leven ook dynamiek en actie vraagt’ en ‘om vanuit innerlijke rust vervolgens in gezonde dynamiek uit de standbeeld-fase te kunnen stijgen en in gezonde communicatie met anderen te treden’. 

Nou zeg, dit is de vinger op de zere plek! 

Eekhoorn leert mij nog meer: ‘Leef je zenuwen uit, span je niet zodanig in een strak kader dat je natuurlijke impulsen worden onderdrukt’. Ik heb spontaan mijn weg te vervolgen, los van beklemmende kaders! Mezelf niet af te remmen, die heerlijke dynamiek. Mezelf toe te laten intuïtief sprongen te maken! Actie enerzijds, en innerlijke rust kunnen perfect samengaan. In het werk met Pablo heb ik dat reeds mogen ontdekken en aanvoelen. 

Kan ik mij echt vrij voelen? Vrij springen wanneer ik het in mij voel opkomen? Puur plezier? Dit te her-ontdekken samen met de kleine shetlandpony Prim is een feest!

Hoe klein dit hengstje ook is, hij is groots in zijn aanwezigheid! Dit vraagt van mij ook volledig aanwezig te zijn én mij in mijn lichaamstaal niet klein te maken voor dit mannetje, maar gewoon vol rechtop te blijven lopen naast hem, mijn voeten en benen voelend en met een open blik de wereld in kijkend. Djesse moedigt mij aan mijn oerblije ritmiek uit de buik van de Levensbron te voelen en te manifesteren. Ik kan dit! Het duurt even, maar dan ga ik ervoor en ren met gekke sprongen door de arena. Prim reageert daar meteen op! Dit wordt een leuke sessie! Hij volgt mij overal, lopend of dravend, ook zonder halstertouw. Er zit een onzichtbaar lijntje tussen ons. Ik voel me blij en heb een lach van oor tot oor. Bij iedere aansluiting vanuit actie naar rust, laat hij keer op keer een uitnodigend laag gehinnik horen dat diep uit zijn keel komt. Aan het einde van de sessie ben ik buiten adem, maar ik heb een enorme glimlach om mijn mond. 

Deze sessie herinnert mij weer aan het gevoel van totaal vrij en vreugdevol zijn en dat ik dit altijd en overal kan, ongeacht de situatie. Het is mijn geboorterecht. Ik hoef niet terug te deinzen, maar in verbinding te blijven. Ik wil daarbij mijn relatie met en mijn toewijding aan Adi Da niet vergeten! Hoe ziet dat er dan uit? Dat zal ik de volgende keer eens uitdiepen. 

Welke regels leg jij jezelf op?

---

Mijn ontdekkingstocht naar spiritueel leven.

Vier jaar geleden tijdens bijeenkomsten van ‘Changespirators in de Praktijk’ is er bij mij het idee geboren paardencoachsessies te gaan geven vanuit onze changespirerende levensvisie. Wat met de juiste intenties was begonnen vanuit ons Changespiratorsgroepje én onze poging een coöperatie op te zetten om onze visie handen en voeten te geven, monde uit in ego gedoe en uiteindelijk strandde het project. Er stond ook veel druk op tijdens dit hele proces, heb ik ervaren. Máár, ik kan mezelf daarmee niet schoonpoetsen. Die druk heb ik er ook bij mezelf opgelegd, want ‘niet achter willen blijven’ en ‘erbij willen horen’ is mijn patroon. Later herkende ik i.v.m. het paardencoachstuk ook het: ‘familie en vrienden verwachten nu iets van mij en daar moet ik wel aan voldoen anders heb ik gefaald’-patroon. Misschien was de tijd nog niet rijp, maar eerlijk is eerlijk… het was al met al een leerzaam experiment! Toen ons groepje wegens Corona uiteen viel, bevond ik mij ineens alleen in dat proces, dat nog onaf was. Ik bleef achter met het gevoel, dat ik niet een individuutje op een eilandje wilde zijn die een eigen (paardencoach)praktijk ging opzetten. Het was juist de bedoeling sámen iets te doen. Het klopte gewoon allemaal niet meer.

Dit was op zichzelf al een proces van desillusie en ben ik opnieuw naar dit alles gaan kijken! Ik gaf niet op en schreef me in voor weer een opleiding. Ik maakte mijn website af waarin ik meerdere programma’s aanbood. Echter, ik liep tegen een muur op.

Zucht… Help… ik weet het niet meer…! Waarom kost het überhaupt allemaal zoveel moeite en stagneert mijn energie constant? Waarom doe ik dit eigenlijk? Wil ik het allemaal nog wel?

Ik besluit mijn hele paardencoachpraktijk voorlopig on hold te zetten. Dit geeft meteen een gevoel van bevrijding en opluchting. Maar ook een gevoel van falen en ‘niet goed genoeg zijn’. En als ik anderen, vanuit onze groep, dan wel zie, dat ze komen met een programma, voel ik mij helemaal een mislukkeling. Dit voelt heel beklemmend en verdrietig. Ik heb er tenslotte veel in geïnvesteerd en het gaf zin aan mijn leven en een richting. Zodra ik dit opmerk, gaan bij mij de alarmbellen af! Is mijn intentie wel juist?

Dan zie ik, dat alles wat ik tot nu toe gedaan heb niet voor niets is geweest, maar misschien een voorbereiding op iets anders, én dat het onderdeel is van mijn eigen proces dat zich aan het verdiepen is, vooral in relatie nu met Adi Da Samraj en het daarbij behorende spirituele leven. Langzamerhand zie ik ook waarom het goed is mijn praktijk voorlopig on hold te zetten. Ik kreeg hiervoor de bevestiging afgelopen weekend toen ik met Roan in de picadero stond tijdens mijn jaaropleiding bij Djesse!

Onze eerste sessie op vrijdag was een knallende, bruisende dynamiek tussen mens en paard. De daarop volgende dag bracht inzicht. 

Zowel bij Roan (zijn traumastuk) en bij mij stagneerde de energie totaal! Het kwam ook niet meer op gang. Djesse hielp mij erbij door mij apart te nemen. Ik herken in mijn dagelijkse gedoetje ook het stagneren van energie en ik vertel haar ook over mijn neiging binnenwaarts gericht te zijn en dus niet aanwezig te zijn of, zoals Djesse het zegt, ‘niet aan te staan’. Dit raakte bij mij een gevoelige snaar. Het gaf opluchting alles uit te spreken. Al die tijd is Roan aandachtig (!) bij ons blijven staan! Hij staat wel aan!

Het wordt mij langzamerhand duidelijk. Ten eerste wil ik mijn sessies niet uitdragen op de conventionele manier gezien vanuit het ego paradigma van waaruit wij normaal gesproken handelen. Laat ik een voorbeeld geven. Bij een burn-out, ga je al snel naar een haptonoom, coach of therapeut of je volgt een mindfulnesstraining. Heb ik ook allemaal gedaan overigens. Echter, intuïtief voelde ik al heel snel dat er meer moest zijn dan wat ik daar leerde en ik wilde verder. Uiteindelijk begreep ik, dat via de conventionele manieren waarop we hulp zoeken, het alleen maar koren op de molen is van het ego – een herhaling van zetten. Wat we ermee bereiken is, dat we ons dusdanig aanpassen zodat we weer verder kunnen draaien in de maatschappij, want je moet wel sociaal productief blijven, toch? Maar is dat de bedoeling? Misschien is het wel een grote belediging voor de burn-out die je juist komt vertellen, dat het anders in elkaar zit. Dus, dat je juist uit het gareel moet! Hoofd boven het maaiveld!! Maar wat als je anders durft te zijn? Als je uit de norm breekt ontmoet je op z’n minst een hoop weerstand bij andere mensen en misschien krijg je zelfs enige beledigingen te verduren voor het maken van je keuzes die, ook weer vanuit het algemene standpunt gezien, niet sociaal productief zijn. Het hebben van een goeroe, bijvoorbeeld, of je bezig houden met praktijken die gaan over extatisch worden en spirituele zaken, wordt ook niet als OK beschouwd. DUS…

… zolang ik niet zélf mijn hoofd boven het maisveld uitsteek of uit het gareel kom, heb ik géén poot om op te staan! Dus, even pas op de plaats en VERDER gaan in het groeiproces, maar nu met Adi Da als Leermeester! 

Ten tweede: in mijn eentje ga ik het ook niet redden. Waar blijft die groep mensen, waarmee we dit gezamenlijk kunnen bewerkstelligen, dat anders durven denken en doen? Het is een gezamenlijk ding, toch?!

Maar er is meer…

Mijn ontdekkingstocht naar spiritueel leven en spirituele werkelijkheid.
Misschien is het nog niet de juiste tijd en heb ik nog het een en ander te leren en onder ogen te zien. Zeker nu mijn proces doorgaat en ik gekozen heb voor een Leermeester als Adi Da Samraj, waarbij ik mijn devotionele praktijk nog verder uit te diepen heb!! Ik begin te beseffen dat ik wil voelen wat Hij vindt dat ik ‘moet’ doen. Hij bepaalt het ritme. Hij bepaalt wanneer het begint en daar begin ik steeds meer op te leren vertrouwen. Het heeft helemaal niets te maken met niet goed genoeg zijn, maar dat is wel mijn normale reactie. Nee, het heeft te maken met het feit dat er iets anders en beters is wat meer bij mijn diepste wezen gaat passen, zo iets, en dat zal ik vroeg of laat wel ontdekken. Ik wil het allemaal nog teveel vanuit mijn ego bewerkstelligen. Ik dien er eerst maar eens achter te komen, dat ik niet ‘iemand’ ben of moet zijn, maar dat ik gewoon bén. Eerst dan, gaat alles wat het ‘ik’ wil doen wegvallen. Dat ik mij overgeef aan Hem, dan pas komt het werkelijk en dat kan lang duren of kort duren, maar zelf heb ik maar een heel beperkte visie. Ik zie maar heel beperkt. Ik zie niet de hele grote samenhang die er ook is! Als datgene wat ik wil uitdragen naar buiten moet komen dan moeten er heel veel andere dingen eerst overal gebeuren, blijkbaar, die ik niet weet, die ik niet ken, en die moeten eerst gebeuren en op zijn plaats vallen en dan kan er weer iets gebeuren. Zo begrijp ik het heel sterk en zo ervaar ik het ook. Als ik terugkijk op mijn leven, dan klopt dat ook. Zo van ‘ik kijk erop terug en ik zie het’. Als ik vooruit kijk moet ik daar nog op kunnen vertrouwen. Zou het kunnen dat mijn inzicht en dat deel rond die paarden, dat dat uiteindelijk in een groter geheel moet gaan passen? Dat kan hè?

Het is een groeiproces. Ik herken dat er vaak een periiode is, dat er niets schijnt te gebeuren, dat het stroef voelt en ‘hoe moet dat nu?’, en als ik dan verder ben dan weet ik, ‘ja, dat moest even gebeuren, het moest even stilvallen, want nu zie ik andere dingen en nu is er meer mogelijk dan dat ik toen deed. Wat ik toen deed was goed, maar dat was allemaal voorbereiding’. Het is niet voor niets een proces dat doorgaat en eigenlijk is het niet ‘mijn’ proces. Ik ben een instrument en Hij, Adi Da, bepaalt het. Datgene wat ik voel, daar ga ik volledig in mee en daar geef ik me volledig aan en meer kan ik niet doen.

Adi Da zegt: ‘Jij bent niet de doener’. Het gebeurd allemaal in ons. Op allerlei terreinen binnen Adidam is men met van alles bezig en dat moet allemaal juist gemaakt worden. Want als één van die dingen niet juist is, kan dat geheel niet samenvallen. Dus overal moeten de dingen juist gemaakt worden. Dat voel ik wel. En iedereen die een bepaalde gave heeft, dat moet overal juist gemaakt worden, zoal Hij zegt, en dan kan het allemaal in elkaar klikken. Het moet dieper uitgewerkt worden nog.
Aan de hand van een metafoor van bolletjes kwik uit een vroegere thermometer kan ik dit misschien verduidelijken. Als je die thermometer laat vallen spat de kwik die erin zit uiteen in allemaal bolletjes die alle kanten op gaan en zodra je die weer voorzichtig samenbrengt, floep, dan is het weer één geheel! Dat kan alleen, omdat ze van gelijke natuur zijn. Was het wat anders dan smelt dat zo niet samen. We moeten allemaal diezelfde zuivere natuur hebben, die toewijding aan het Goddelijke! Laat ik mij daar maar eens op richten.

Dit is mijn inzicht tot nu toe. Ik verander tijdelijk mijn website in een Blog, een site met louter en alleen eigen persoonlijke verhalen, inzichten en bijzondere ontmoetingen met paarden. Ik zal mijn plannen uitvoeren wanneer de tijd er rijp voor is en om voor nu de juiste focus in mijn leven te houden. Een ieder die hierop wil reflecteren of vragen heeft is welkom via de contactpagina contact met mij op te nemen. Geniet van de verhalen op deze site.

…wordt vervolgd!

---

Volledig aanwezig in het moment… en mijn relatie met Adi Da

Ik loop weer eens met Pablo door het rulle zand van de bak tijdens alweer het derde weekend van mijn jaaropleiding bij Djesse. 

Blijkbaar vind ik in de confrontatie met een paard mijn eigen proces heel spannend, zeker na de laatste keer met Roan die mij een klap uitdeelde. Twijfel alom, want: wil ik dit wel? Wat doe ik hier? Vind ik het nog wel leuk? Hier verkramp ik dus al. Ik zit hier weer eens tegen een weerstandje aan. Ik ben weer eens met mezelf bezig en zit in mijn hoofd – die beperkte levensruimte waarin ik me opgesloten heb. Iedere keer ligt daar die verleiding om de hoek om af te dwalen met mijn gedachten naar vroeger of de toekomst. De vraag is: hoe kom ik er weer uit? Hoe ga ik dit anders doen? Ieder moment ligt er de keus om mij te verbinden met iets dat groter is dan mijzelf om uit mijn verkramping te geraken. Maar hoe doe ik dat dan precies? Wat is dat wat ‘groot’ is? Ik gebruik dit weekend om dat eens te onderzoeken samen met Pablo. 

Het is echt haarscherp nu. Zo voel ik mij afwezig, uit verbinding en zodra ik dat opmerk kies ik er actief voor in het moment te komen en weer ‘aan’ te staan. Dat lukt met vallen en opstaan. Ik ben er, en dan weer niet. Ik worstel ermee dit weekend. 
Zodra ik merk dat ik weer in mijn gedachtestroom verdwijn, zeg ik bewust tegen mezelf: ‘Ik ben hier!’ en zet alle zintuigen open. Echt de afzonderlijke bladeren aan de bomen zien, ieder grassprietje, de wind voelen op mijn huid. Dan ben ik echt aanwezig en dat voelt heel levend. Het is als wakker worden. Het is echt in ieder moment actief daarvoor kiezen en ik ben mij er bewust van – het is een constant bewustzijn. Zelfs als ik aan het einde van de dag in mijn oldtimer stap doe ik hetzelfde. Zodra ik voel dat ik weer op de automatische piloot rijd, breng ik mij weer terug. Raar proces eigenlijk…

Onze zintuigen brengen ons in het NU. Als je kijkt is het nu, als je voelt is het nu, als je ruikt is het nu. Iedere keer aanwezig willen zijn in het moment, want dat is verbinding. ‘Ja, maar… vergeet niet de relatie met Bhagavan’, hoor ik een vriendin zeggen. Okay, hoe dan? Hoe betrek ik Adi Da hier actief bij? Want Hij is dat ‘grotere’ waar ik over sprak, datgene wat groot is.

Dan schuif ik zondagochtend vroeg aan achter de computer bij mijn vrienden, beiden ook devotee van Adi Da, voor een life celebration (een viering ter ere van Adi Da Samraj) via Zoom die gegeven wordt in de kapel in Maria Hoop. Ik voel ineens weer de Hartconnectie met Hem! Ik blijf in dit liefdevolle contact, ook als ik in mijn auto stap op weg naar de laatste dag van dit weekend, bewust genietend van de omgeving waarin ik rij, het gevoel van mijn handen aan het stuur, de bekleding van de stoel waar ik op zit, hoe mijn Dodge door de bochten beweegt en met Adi Da op de achterbank, ha, ha. 
Nou moe, wat een mooie ervaring, zeg. Ik voel hoe ‘aanwezig’ dit is. En ook wordt ik mij bewust van wat ik zo ga doen: met Pablo in de picadero lopen. Ik voel dat wat ik zou gaan doen als het ware al in de lucht hangt, als een wolk van trillende deeltjes…

…ik wandel dus met Pablo door de picadero in het rulle zand. Het is wandelen, maar dan langzamer en bewuster. Het lopen voelt heel licht en soepel aan, alsof ik zweef. Elke stap voel ik met meer aandacht voor alles, de geluiden, de geuren, de wind langs mijn gezicht. In mijn hart voel ik Bhagavan ook nog steeds. Hij is bij mij! Ik wil er meer samen mee zijn, er één mee zijn, me er helemaal mee… verbinden. Ik voel hoe ‘aanwezig’ dit is. Paarden verwachten dat we levend aanwezig zijn in het moment. Pablo ziet mij nu en in onze gezamenlijke bewegingen, soms lopend, soms rennend, vinden we elkaar steeds opnieuw. Dan maakt Pablo een snelle, speelse beweging, zomaar spontaan. Hij komt recht voor mij te staan en ik speel daar weer spontaan op in. Het gaat als vanzelf. Het voelt zo puur. Ik hoef daar niet over na te denken. Er zit geen belang achter van mijn kant. Ik ga met hem mee … we belanden in een soort kat en muis spel. In een soort flow, een dans, waarin alles vanzelf ontstaat. Wanneer Pablo om mij heen draaft in een cirkel en ik in zijn ogen kijk, zie ik helderheid, wijsheid en aanwezigheid… Zo zeg, dit is ook weer een toevoeging in het ‘er meer één mee zijn’. Het is allemaal zo wonderbaarlijk! Kippenvelmoment.

Als ik in het moment contact maak met Bhagavan en mijn aandacht op Hem richt, daarbij mijzelf vergeet, dan kom ik in die stroom. Iedere keer bewust kiezen om uit de verkramping te komen naar hetgeen toe dat groot is – dat Al-Bewustzijn, Spirit of hoe je het maar wil noemen. Ik noem het Adi Da. 

Soms laat Hij mij dat ook heel duidelijk voelen, dan prikken de tranen in mijn ogen van werkelijke ontroering. Ik voel dat Hij dat doet. Zo intiem is dat eigenlijk. 

Het is blijkbaar aan mij gegeven om met paarden te zijn. Dat is wat Bhagavan aan mij geeft, juist om het mij gemakkelijker te maken voor dat contact met Hem ook, want dat wordt daarin gereflecteerd. Als ik Pablo nu in de ogen kijk, dan weet ik in welke ogen dat ik kijk, hé? Ik zie het Goddelijke in Pablo. Het Goddelijke zit in alles, in de natuur, in dieren, in ons. Dit is misschien wel waarom ik deze opleiding volg! Om daar achter te komen. Om mij nog dichter bij Bhagavan te brengen en de relatie met Hem echt aan te gaan!

Je denkt dat je er bent
Altijd, helemaal.
Maar in hoeverre ben je er echt?
Je kent misschien dat gevoel dat je door een bos loopt,
in je hoofd zit en dat je aan het eind van de wandeling
geen boom hebt gezien.
Dan was je er dus niet.
Terwijl de magie,
de échte magie, ligt in iets wat heel, heel dichtbij is.
Namelijk in je volledige aanwezigheid
in het hier en nu.

Janneke Leber

---

Gisteren bevond ik mij met Roan in de picadero tijdens een schitterende levendige sessie in een samensmelting van twee wezens. 

Vandaag bevind ik mij voor de tweede keer dit weekend met Roan in deze ruimte. Er is in mij echter een merkbaar verschil te bespeuren in vergelijking met de dag ervoor. Er vond vóór en in het begin van deze sessie iets plaats, waardoor ik me al had afgesloten en mijn ego-kramp deed, en het werd er niet beter op. Ik kijk rond, verruim mijn blik, maar zie niet werkelijk. Er dringt niet veel tot me door. Het lijkt alsof ik verdoofd ben – ik voel niet. Er is ook niet het gevoel van een samenzijn met een paard, maar meer dat ik Roan sta te negeren. Ik probeer mij de dag van gisteren te herinneren om mij weer af te stemmen op dat gevoel, maar het lukt niet, want dat voelt als een trucje. Langzamerhand begin ik me ook futloos te voelen – energie dat stagneert.

Dan gebeurt het. 

Tijdens een looppas met de ruin in draf dicht naast mij, verlies ik het gevaar uit het oog en keert hij zich plotseling van mij af en trapt naar achteren. Een en ander gebeurt heel snel, ik zie het niet aankomen en omdat ik dichtbij hem loop, schampt zijn ene achterhoef mijn bil, terwijl zijn andere achterhoef hard tegen mijn elleboog slaat. Een felle pijn doortrekt mijn hele arm en ik voel mijn vingers tintelen. Ik probeer me te ontspannen en adem diep door. Ik vertik het toe te geven aan de pijn, ik laat niets blijken aan de rest van de groep (ook weer zo’n raar fenomeen) en ga door met de sessie. Allerlei emoties zie ik in sneltreinvaart aan mij voorbijtrekken. Afwijzing, ik trek het me persoonlijk aan. Boosheid komt ook voorbij en dit wil ik niet voelen. Ik maak me klein, ik voel me onzeker en kruip in mijn schulp. Ik zie, dat dit verkrampen mijn eigen activiteit is. Maar ik krijg het niet gekeerd! Het lukt me gewoonweg niet. Het paard neemt mij waar met al zijn aandacht en komt naar mij toe als om vergeving te vragen. Djesse loodst mij verder door de sessie, maar ik ben er niet meer echt bij. Zoals gezegd, ik krijg het niet meer gekeerd. De sessie is een pijnlijke ont-moeting.

Dit is het fysieke deel, maar ik verkies het om er op een andere manier naar te kijken; de diepere betekenis ervan te achterhalen. Wat speelt er zich allemaal af op een dieper niveau?

Voorzichtig stap ik in mijn auto en omdat het een Amerikaan is, kan ik deze besturen met één hand. Mijn ander arm laat ik met rust. Tijdens de rit naar huis laat ik de verwarring toe van hetgeen er net gebeurd is en laat alles nog eens de revue passeren. Ik ben aan het doorgronden wat de betekenis van dit alles dan wel mag zijn. Het is lang geleden dat een paard mij verwond heeft, maar langzamerhand begrijp ik de zin ervan, de betekenis, die erachter verborgen mag liggen. 

Wat is dan de verborgen betekenis van de pijnlijke ont-moeting met deze bruine ruin?

Ik zit al een tijdje mijn kramp te doen en had een schop onder mijn kont nodig, letterlijk! 
Ik had mij afgekeerd van de Levensenergie en liet deze niet vrij doorstromen. Ik voelde mij onzeker en zat weer helemaal in mijn schulp – ik had mijn focus niet in de juiste richting – en had ‘mijn handen niet bepaald ontvangend open’, m.a.w. een volledig open staan voor innerlijke wijsheid, energieën ontspannen ontvangend. Ik was niet aanwezig in het moment. Ellebogen vertegenwoordigen een ‘elektrische alertheid’; ik zie wel het verband, waarom ik juist daar geraakt ben!

Kortom, waar het op neer komt is, dat wat ik daar deed in de picadero, een zwak aftreksel was, van de sessie van de dag ervoor’ waarin alles bruiste en er gewoon was. Door mij af te sluiten zeg ik dus eigenlijk tegen het paard: ‘Fuck you’, waarop het paard een duidelijk antwoord terug had: ‘Fuck you to!’ in de vorm van een welgemikte trap tegen mijn elleboog. 

Nog niet zo lang geleden deelde mijn ‘leermeester’ mij een ‘klap’ uit om dezelfde reden. Nu, in dit geval, is het een paard! Pfffff…. ik ben een beetje hardleers…

Dit soort uitdagingen op mijn pad, in dit geval een paard dat mij een mep verkoopt, zijn er om mijn focus scherp te houden en die was ik al een paar maanden kwijt, dus. Daarbij is het niet de bedoeling, dat ik op mijn problemen ga zitten focussen: wat mijn patronen zijn en waar ze vandaan komen. Dat heb ik de afgelopen zes jaar diepgaand onderzocht. Dat is klaar nu, want anders kom ik nooit verder door als het ware te blijven mediteren op al mijn patronen. Ja, ik heb patronen. No Big Deal! Ik heb ook tenen! De vraag is: hoe kom ik er weer uit, als ik er weer ingestonken ben, in plaats van in mijn slachtofferpositie te blijven hangen. Nou, ik kan het niet mooier maken, maar dat lukte dus niet! Ik kon het niet stoppen.

Thuis durf ik pas naar mijn arm te kijken. Ik verlaat mij helemaal op mijn partner die voor mij zorgt. Ik ontdek daarbij een hele andere, nog niet ontdekte kant in hem en sta toe, dat hij mijn arm behandeld met kampferolie en vervolgens inzwachtelt. Dit, en mijn verhaal met alle emoties erop en eraan, schept een diepe verbondenheid, die ik een tijdje niet gevoeld heb. Ik kom tot rust. Die avond hebben we allebei tranen in onze ogen van ontroering, lachen we samen, dansen en praten we. Datgene hebben we kunnen uitspreken wat tot nu toe verborgen bleef. Het was mee resoneren met elkaar als op de golven van de noten van een klassieke symfonie. We waren synchroon samen, om maar in het thema van de afgelopen sessies te blijven. En dat was het ook echt. 

Een medereizigster op het pad ‘The Reality Way Of Life’, Margreet Carpaj, had een soortgelijke ervaring en heeft er een mindmap van gemaakt met de titel: ‘Wat is zag gebeuren bij mezelf en toch niet kon stoppen’.
In het midden staat de titel en dan ga je van rechtsboven ( I = EGO) in 2 cirkels rechtsom. De binnenste cirkel om de titel is de open hand*-cirkel; de buitenste cirkel is de vuist**-cirkel (met daarin nog een kringetje waar ik dan héél moeilijk uitkom).

De open hand* is de positie van het ‘al Heel-Zijn’.
De vuist** staat voor je eigen (ego)kramp. 

‘Always relax in the pains and circumstances of ‘experience’, and so remain in Communion
with Life, rather than in confrontation with the modifications of Life.
Relax into Life rather than react to ‘experience’. Do this consistently, under all circumstances,
and (thus) remain always free, happy, Full of Life, and disposed toward loving ‘self’-release
in all relationships.
This is the human foundation of morality.’
Adi Da Samraj

---

De wijsheid van een zwart paard

Ik droom dat ik in volle vaart op een zwart paard rij door een weids landschap. Het paard wil echter niet daarheen waar ik heen wil. Ik trek aan de teugels en geef hem de spoor om hem mijn wil op te leggen en hem die kant op te sturen waar ik naar toe wil. Het paard luistert echter niet. Het wordt een gevecht en dat voelt absoluut niet prettig.

Dan geef ik mij over. Op dat moment van overgave, wanneer we werkelijk samen op weg zijn en ik niet aan het trekken en sturen ben, ervaar ik ineens flow. Het voelt als het rijden op de golven van de oceaan; heerlijk zacht op en neer deinend. De vloeiende bewegingen van het paard onder mij voelend ervaar ik dat we één zijn.

Dan wordt ik wakker. Terugdenkend aan deze droom besef ik, dat ik al een paar weken in de kramp zit. De kramp van ‘De Grote Verbouwing’! Tijdens de laatste weken van de renovatie aan ons huis merk ik, dat ik aan het duwen en trekken ben om alles in goede banen te leiden, om het ‘op tijd’ af te krijgen, en ook nog eens zoals ik dat wil, in plaats van mee te bewegen met de stroom van het leven, genietend van het proces zelf in plaats van mijn focus te hebben op het einddoel, en erop vertrouwend dat alles goed gaat komen en zo z’n eigen tijd nodig heeft. 

Deze omstandigheid, de verbouwing, is mijn grote uitdaging nu om géén afscheiding te doen, want dan is er inderdaad een probleem en een vechten tegen iets, maar om mij af te stemmen op ‘wie ik werkelijk ben’, oftewel mij af te stemmen op Adi Da – datgene wat Al Heel en Vrij is. Op die plek die los van tijd staat – de wereld van aan alles voorafgaande eenheid –  ervaar ik vanzelf dat alles al okay is, alles altijd en eeuwig NU is en probleemloos. Ik doe dat bijvoorbeeld door mijzelf te her-inneren aan een voorval waarin ik me Vrij voelde en daarin te ontspannen, te voelen en te ademen. Door dat gevoel van overgave, dat ik al ken, toe te staan, steeds meer en meer… 

Ik was alleen weer even afgedwaald…

Je rijd niet alleen op het paard, je beleefd de wereld met hem.
Niet de wereld, zoals ik haar zien wil.
Niet de wereld, zoals ik haar zien moet.
De wereld, zoals ze misschien werkelijk is.

---

Ik loop samen met Pablo in de picadero. Het is bijna een jaar geleden dat ik met dit paard hier op deze plek liep, maar we herkennen elkaar direct en de aansluiting is er ook meteen weer op deze eerste dag samen.

Op de tweede dag, als wij zo samen rondlopen, laat Djesse mij weten, dat mijn uitstraling puur, natuurlijk en krachtig is, er hoeft niet veel gedaan te worden – het is er al. Zij voelt ook, dat er nog een klein stukje is, dat verborgen blijft, dat ik niet tevoorschijn laat komen. Ik ga bij mezelf na wat dat zou kunnen zijn. Intuitief weet ik het al, ik heb het alleen nog toe te laten. Dan ineens voel ik intens verdriet en blijf ik prompt staan om de emotie toe te laten, erin te ontspannen en te ademen. Het verdriet lost meteen op en al die tijd blijft Pablo naast mij staan in alle rust. Daar waar hij meestal met mij meeloopt aan de binnenkant (mijn binnen schouder als we samen op de hoefslag lopen) staat hij nu aan de buitenkant, eigenlijk tussen eventueel gevaar dat uit de bosjes kan komen en mij in. Dat geeft een veilig gevoel. Ik heb niet lang nodig en als ik weer verder loop voel ik mij direct lichter en vrijer in mijn bewegingen en ben ik volop aanwezig. Ik stem mij af op die energie. Djesse geeft mij terug, dat die nu  ruimer en voller aanvoelt. 
Om samen met dat grote, sterke dier de verbinding te maken vanuit de verbinding met de alles omvattende Levensenergie, er voluit te zijn, dat is écht empowerment. Zo aanwezig zijn, in elke cel van je lichaam, te ontspannen en te ademen is de beste drug die je kan nemen.

Het verdriet dat er was, is de pijn die ik voel als ik niet mezelf ben, besef ik maar weer eens. Ik volg de opleiding ‘the art of groundwork’ om mijn proces te verdiepen in contact met een paard. Na deze intensieve dagen besef ik weer eens heel duidelijk: alles wat ik heb te doen, onder elke omstandigheid, dus ook tijdens de nog komende resterende opleidingsdagen, is actief verbinding maken met de Levensenergie, daarop af te stemmen. Daarvoor moet ik uit mijn schulp komen. Dat komt neer op vier dingen: ontspannen, voelen, ademen en in het moment zijn. Vanuit deze grondhouding worden onze bewegingen samen – van Pablo en mij – in het moment geboren en van daaruit volgen de acties die ik van tevoren niet kan bedenken. Het wordt een dans in volle aanwezigheid en vloeiende communicatie met de wereld om mij heen en het paard. 

Er is een Zijnstoestand die volledig,
onmiskenbaar, permanent,
eindeloos Gelukkig en Vrij is – een
toestand die onder geen enkele omstandigheid
in dit leven of na de dood verloren kan gaan.
Een dergelijke toestand is geen fantasie.
Het is de onderliggende Waarheid van het bestaan.
Naar Adi Da Samraj

---

Als je Liefde doet, vergeet je je patroon

Ik bevind mij op de tweede dag tijdens een driedaagse grondwerktraining met paarden in de Achterhoek als ik ervaar hoe het is om werkelijk samen te zijn met een paard… 

Maar voordat het zover is voel ik me gespannen, het is ook nog eens te warm om in beweging te komen en, wanneer ik dan eindelijk als laatste deelnemer aan de beurt ben, heb ik er eigenlijk geen zin meer in. Kortom: ik sluit mij af, zit in de kramp en mijn patroon is dan: ik ben er niet, ik sla mijn beurt wel over vandaag. 

Dit beseffende doe ik een tegenactie. Ik sta op, adem eens diep door, richt mijn aandacht op hetgeen staat te gebeuren en voordat ik het weet bevind ik mij met een Spaanse ruin genaamd Pablo in de picadero. Ik wandel doelloos rond in het besef dat er niets hoeft, mijn bovenlichaam ontspannen, rechtop en rustend in mijn bekken, de voorkant van mijn lichaam open en kwetsbaar, traag bewegend, diep ademend en dansend in mijn heupen, wat fantastisch vrouwelijk aanvoelt! Ik ben mij bewust van de omgeving waarin ik mij beweeg, ik voel de wind door mijn haar. Bewust van mijzelf en het paard dat daar ook ergens staat… 

Dan… zoekt het paard mij op. Ineens loopt hij naast mij met zijn neus ter hoogte van mijn linkerarm en wijkt hij niet meer van mijn zijde. Terwijl wij zo samen door het zand wandelen raakt af en toe zijn neus heel licht mijn bovenarm aan. Het contact is zo innig en liefdevol dat het mij ontroerd. Uit vrije wil volgt het paard mij, waar ik ook ga… 

Het is over de 30 graden Celcius, maar ik merk er totaal niets van…

De totale ontspanning is van mijn gezicht af te lezen, krijg ik terug. Ik verneem, dat het paard mijn authenticiteit, ‘wie ik in essentie werkelijk ben’, spiegeld, en mijn innerlijke kracht zo natuurlijk en als vanzelf. Ik voel mij super vrouwelijk! Het heeft iets magisch. Het straalt blijkbaar van mij af. Het is niet alleen zichtbaar, maar ook voelbaar voor de overige deelnemers. Het was stil, er werd niets meer gezegd, iedereen resoneerde alleen nog maar mee in totale verbondenheid met die mens in samenzijn met dat paard in onvoorwaardelijke Liefde. 

Die onvoorwaardelijk Liefde, met een hoofdletter ‘L’, die ik voelde, is object loze liefde; liefde niet gericht op iets of iemand. Niet op een object gericht, zoals in dit geval op een paard. Voorbij het idee van een ‘ik’ en een ‘paard’ is er het besef: wij zijn één en dezelfde. Het is grenzeloos. Dat is in Vrijheid met een paard Zijn. 

Ik blijf in die totale verbinding, ook als ik aan het einde van de dag in mijn auto stap die ik met gevoel moeiteloos door de bochten stuur en die ik op dat moment ervaar als een verlengstuk van mijn lijf; ik ben één met mijn musclecar. Ik voel mij rustig, helder en innerlijk krachtig. Op deze manier rijden voelt zó anders en zó veel beter dan wanneer ik de machine bestuur op de automatische piloot, zoals ik gewoonlijk neig te doen.

Als ik dit navertel aan een vriendin, voel ik naast ontroering ineens ook verdriet. Wat is dat nu? Ik voel niet alleen de verbinding, de onvoorwaardelijke Liefde, maar ook het pijnlijke ervan als ik dat niet doe, als ik mij afscheidt, als ik géén Liefde doe… 

Ik besef dat het een actie is die ik zelf doe en dat de uitnodiging en uitdaging voor mij erin ligt, om Liefde ieder moment te doen, nu en nu en nu…. altijd en overal… …

‘You yourself must be love
under al ordinairy daily conditions…
There is no way
whereby you can be relieved of this necessity’
Adi Da Samraj

---

Voelen zonder beperking is Liefde

Ik had eens een ont-moeting met een bijzonder bergpaard in de Spaanse Pyreneeën, dat mijn pad kruiste terwijl ik daar samen met mijn broer wandelde.
Ik merk op, dat ik het niet geweldig naar mijn zin heb en ook mis ik het echte contact met mijn broer. Eigenlijk, als ik eerlijk ben, heb ik me al afgesloten vanaf dag één, dat ik bij hem in Spanje ben aangekomen, besef ik. Het was een lange vermoeiende reis – lekker excuus trouwens – ik was er niet echt bij met mijn aandacht, onze eerste gesprekken liepen behoorlijk stroef en ik voelde me afgewezen.
We blijven midden op het pad stilstaan op enkele meters afstand van een kleine kudde bergpaarden en omdat ik mij heb afgesloten voel ik me niet veilig, wanneer de zwarte merrie naar ons toekomt. Ze komt te ver naar mijn zin mijn persoonlijke ruimte binnen en ik voel mij onzeker. Ik herken het patroon van mezelf terugtrekken en uit verbinding gaan als iets bedreigend wordt, wat ik mijn hele leven al heb gedaan als verdedigingsmechanisme, in het besef ook, dat die verkramping mijn eigen actie is die ik zelf doe. Natuurlijk voel ik mij dan bedreigd… en in dit geval door een paard! En…, tegelijkertijd is dat f*ucking pijnlijk!

Maar… ik heb een keus: blijf ik in dit patroon hangen of is er inmiddels meer inzicht en ga ik wat anders doen?
Gevoel volgt actie! Dus…terwijl ik daar sta maak ik bewust een tegengestelde beweging door o.a. eerst maar eens diep in en uit te ademen en mijn aandacht te verleggen van mijn eigen misère naar deze merrie die voor mij staat. Echt verbinding maken, waarbij ik als vanzelf in het moment kom en ontspan. En dan voel ik haar werkelijk…!

De zwarte merrie staat welhaast meditatief onbeweeglijk voor ons. Ze staat daar alleen maar. Haar ronde, donkere ogen glanzen en ik voel een warme zuigende aantrekkingskracht. Ik ontspan erin, laat dit gevoel helemaal toe en wat zij mij daar in stilte toevertrouwt zegt meer, dan wat ik ooit in woorden heb gehoord, want terwijl ik in haar bruine ogen kijk voel ik onbegrensde liefde zo omvangrijk als het universum. Met een toenemende kracht stroomt dat gevoel tussen ons heen en weer. De verbinding die ik voel ontroert mij diep. Eventuele onzekerheden, angsten en het moeten aangeven van grenzen smelten terplekke weg. Ik sta daar in het besef: dit is voelen zonder beperking, zonder grenzen te maken, zonder afscheiding te doen… en dàt is onvoorwaardelijke Liefde! Vanuit deze staat, die pure Liefde is, en onze oorspronkelijke toestand bovendien, bestaat er géén probleem, géén noodzaak om grenzen te stellen of wat dan ook… Als je liefde doet, vergeet je je patroon. Het mezelf inperken, dat ik doe, voelt van hieruit als super pijnlijk en beperkend, dusdanig, dat ik niets anders kan doen dan verantwoordelijkheid nemen voor mijn patroon of verkramping.
Ik loop naar haar toe en maak ook fysiek contact. Ze is totaal niet het zwarte monster waarvoor ik haar in eerste instantie aanzag. En, het werkelijke contact met mijn broer was er ook weer op dat moment.
Met andere woorden: als ik mij afstem op de universele Levensenergie, en dus hélemaal voel, zonder beperking, zonder afscheiding te doen, dan verdwijnt alle angst voor een zogenaamde ander met al mijn reacties die ik daarop heb, als sneeuw voor de zon.

Als je gevoel onbegrensd wordt, als je niet verkrampt raakt,
dan gaat Voelen over in Zijn Zelf – zonder reactie, zonder verkramping.
Het wordt voelen zonder beperking.
Zulk Voelen reikt verder dan angst, verdriet of boosheid,
en het gaat uit boven wat jullie normaal gesproken onder geluk of liefde verstaan.
En wat is Het?
Het is Liefde-Gelukzaligheid.
Het is de Kracht van Zijn, Op Zichzelf Staand,
Zelf-Stralend, zonder de geringste beperking.
Het is Goddelijke Verlichting

Naar Adi Da Samraj

---

Weer verbinding maken

Mijn verhaal begint wanneer mijn partner en ik op bezoek gaan bij mijn broer en zijn vrouw in de Spaanse Pyreneeën, die daar kortgeleden zijn neergestreken in een idyllisch optrekje bovenop de top van een berg. Ik constateer bij mezelf, dat ik sinds mijn aankomst hier totaal verkrampt ben. Gesprekken lopen stroef en blijven oppervlakkig, ik voel mij niet gezien en gehoord, ik krijg geen contact met mijn broer, ik loop te chagrijnen en tot overmaat van ramp krijg ik ondertussen neigingen om van deze berg af te springen. Ik wil na een paar dagen eigenlijk alweer naar huis. Lekker dan! 

Ik loop niet weg, want ergens voel en weet ik, dat het goed gaat komen in het besef dat ik de verbinding heb te herstellen – ik ben het alleen effe kwijt; het is een proces. En dan is het moment daar…

Mijn broer en ik stappen op de quad en rijden de bergen in op zoek naar wilde paarden. Hij weet niet zeker of ze hier voorkomen, maar we gaan beiden met een open vizier op pad, eindelijk tijd voor elkaar. Half weg stoppen we, kijken wat rond en dan spot ik heel in de verte enkele paarden. Ik bepaal mijn route door de bergen, bespreek dat met mijn broer en we rijden verder. Op het afgesproken punt laten we de quad achter en gaan te voet de berg af richting het dal waar de kudde zich bevindt. We naderen voorzichtig. Ze schrikken niet en we kunnen op ze toelopen. Ik kan zelfs fysiek contact maken met enkele van hen. Mijn broer maakt onderwijl foto’s. Dan besluiten we midden in de kudde in het gras te gaan zitten om van onze lunch te genieten. Ondertussen zie ik een jonge palomino merrie op enige afstand langs ons de helling oplopen. Ze verdwijnt op enkele meters achter ons in de struiken. Ik besteed er verder geen aandacht aan. Uiteindelijk komt er een gesprek op gang tussen mij en mijn broer. Ik vertel wat mij de afgelopen week heeft bezig gehouden. Ik kom weer helemaal in mijn gevoel. Mijn broer komt ook los. Het wordt een changespirerend gesprek, totaal in verbinding met elkaar en de natuur om ons heen. Onze connectie voelt weer als vanouds en is heel sterk. Dat begon, besef ik nu, eigenlijk al toen we beiden op de quad sprongen en op ons gevoel afgingen op zoek naar wilde paarden en intuïtief onze weg door de bergen zochten, waarin we ons allebei vertrouwd voelen. Op enig moment tijdens ons gesprek, zweeft er één van de zeldzaamste soort gieren voorbij op zo’n korte afstand, dat we zijn vleugels traag horen zoeven door de lucht. 
 
We zitten zo al enige tijd en dan is ons gesprek klaar. Terwijl we alles opruimen zie ik, dat de kudde paarden zich van ons verwijderd heeft en zich heeft opgesplitst. Ze zijn in twee verschillende richtingen vertrokken. Op het moment dat ik opsta van de grond, hoor ik een luid gehinnik achter mij en zie dan de palomino merrie staan die vanachter de struiken vandaan is gekomen, waar ze al die tijd heeft staan wachten gedurende ons gesprek. Het is een magisch moment waarvan ik de betekenis nog niet helemaal kan ontcijferen. Maar het voelt alsof zij er voor ons was tijdens het gesprek, volledig in verbinding en één met elkaar. Heel rustig loop ik naar haar toe, maak fysiek contact, wat ze toelaat, en ze blijft net zo lang staan, totdat ik mij afwend om samen met mijn broer onze weg terug te vervolgen. Op dat exacte moment, dat ik mij omdraai, hinnikt zij nog een keer luid, krijgt antwoord terug van een kuddegenoot en loopt dan rustig de andere kant op, haar soortgenoten tegemoet. 

De rest van de week maak ik de verbinding in ieder moment, steeds weer opnieuw. De gesprekken lopen vloeiend en met diepgang, ik voel liefde stromen, ik ben ontspannen en in mijn gevoel en heb niet de neiging om van deze berg af te springen. Het komt niet eens in mij op; ha, ha! Het onvermijdelijke afscheid, als we weer naar huis gaan, is dan ook hartverwarmend. 

Alles is al verbonden, echter we hebben geleerd afgescheiden te zijn. We kunnen die connectie met de Levensenergie weer herstellen. Het antwoord is: actief verbinding maken met de Levensenergie, met onszelf en met de ander. Het gaat nu meer dan ooit om SAMEN. Onze basishouding – ontspannen, ademen, voelen en aandacht in het moment – garandeert dat we in verbinding staan met het leven en de levensenergie. Om dit te oefenen kan je meedoen aan een van onze trajecten.

Verbinding maken met de Levensenergie, mijzelf en anderen:
dat is de basis van waaruit ik wil leven. 
Ik kies er voor. 
Van moment tot moment. 
Van adem naar adem. 
Ontspannen en in mijn gevoel…

---

Niet overleven, maar leven is de bedoeling!

Tijdens een Praktijkdag van mijn opleiding Ethologie in België ontmoette ik in de ochtend een buckskin merrie waarmee ik in de grote overdekte paardenbak grondwerk mocht verrichten. We kregen les in hoe te communiceren met en te luisteren naar je paard. Ik nam bij deze merrie een teruggetrokken houding waar, een doffe blik in haar ogen, spieren die hard aanvoelden als gespannen kabels en er was nauwelijks een adembeweging waar te nemen in haar buik en flanken; kortom de jammerlijke berusting van het dier, dat opgeeft, zich schikt in zijn lot en zonder vreugde, zonder lust de mens duldt en moet lijden tot het einde van haar leven, was voelbaar en heartbreaking. Zij was zoals vele paarden die zich in deze wereld niet gehoord en niet gezien voelen. De zware emotionele lasten die sommige paarden een leven lang met zich meedragen en de harten die in duizenden kleine stukjes zijn gebroken door ongevoelige, harde mensenhanden zijn hartverscheurend. Ik werd ter plekke overmand door verdriet! Ik voelde dat ook dit paard nooit zichzelf heeft mogen zijn, ze leeft niet en heeft zich teruggetrokken! 

Het verdriet dat ik voelde, zat h’m ook in de herkenning bij mezelf en hoe mijn eigen vrijheid van kindsbeen af beknot en beperkt werd, in het keurslijf moest ik, nooit gezien en gehoord voor wie ik werkelijk ben waardoor ik mij – als overlevingsmechanisme – ben gaan terugtrekken, bang om voluit te leven, bang voor het leven zelf! Het verdriet zat h’m ook in het feit, dat ik mij ervan bewust ben dat ik het zelf doe, dat ik zelf uit verbinding ga, nog steeds, en dat begint pijnlijk te worden.

Het tegenovergestelde mocht ik meemaken in de middag. 

Allereerst haalde ik de buckskin weer uit haar box want, zij is kalm (lees: passief), zet geen stap verkeerd en daar voel ik mij heel veilig en comfortabel bij! De instructrice echter liep met een in het wild gevangen zwarte PRE merrie, een ongeleide projectiel, zo leek het wel, in het rond en vroeg aan mij (!) of ik deze merrie wilde vasthouden, dan zou zij de buckskin van mij overnemen. Ik huiver. Ik voelde mij daar absoluut niet comfortabel bij en wilde al weigeren, mij terugtrekken, uit pure onzekerheid. Ik doorzag mijn neiging echter. Ook voelde ik, dat dit misschien wel de bedoeling was (een test van het Leven zelf?) en nam de uitdaging aan door naar voren te stappen; ik ga dit aan! Een counter-ego-action die ik ter plekke deed!

Deze zwarte merrie voelde energiek en speels, haar vacht glansde en haar ogen waren bijzonder levendig! Haar wakkerheid, haar niet aflatende nieuwsgierigheid en haar sensitiviteit waren wonderbaarlijk. Ik heb nog nooit zoiets mogen ervaren in een paard! Een puur en nog onbedorven paard zoals je die nog maar zelden tegenkomt. Ik bleef rustig doorademen, het touw ontspannen vasthoudend, haar voelend en met mijn aandacht volledig bij haar in het moment. Ze danste en ik danste met haar mee! Dit paard is zichzelf, meer niet.

Wie is zij werkelijk: oerkracht, fiere trots, vrij – alles waar ik zelf mijlen ver van verwijderd ben. Ik ben een klein mens die staat te huiveren bij de aanblik van een werkelijk paard (de wilde, de werkelijk levende, de bezielde, de vreedzame, de geduldige: het wilde paard, een puur wezen, ongerept en in volle kracht – waarvan niets van datgene in mij aanwezig is, denk ik, als ik mijn kramp blijf doen. 

Deze merrie hielp mij mezelf weer bewust te worden van wie ik ten diepste ben. Ik ben al Vrij! Altijd al! Ik ben exact als de zwarte merrie, alleen niet als ik mijn patroon doe!  

We komen geen paarden per ongeluk tegen. 
Ze zijn bedoeld om ons pad te kruisen met een reden.

---

Gevoel is primair, ratio is secundair!

Ik kreeg, een tijdje geleden alweer, tijdens een bijeenkomst van Changespirators, de uitnodiging een filmpje te maken met een persoonlijke boodschap. Zo gezegd, zo gedaan. Cees en ik togen met onze mobiele Samsung-eenheid op weg naar het weiland van Dinita. Ik had al een tekst in mijn hoofd en ook al bedacht hoe ik dit wilde gaan aanpakken. Helemaal van tevoren overdacht natuurlijk, want ja, het moet wel een perfecte opname worden en enthousiast over dit idee kwamen we bij het weiland aan.

Dinita, met haar speelse en onderzoekende natuur, werkte heel leuk mee. Ze kwam ons meteen al enthousiast begroeten en we startten dan ook meteen de opnames. We zijn zo met z’n drieën met veel plezier zo’n 20 minuten bezig als we uiteindelijk een, wat ons betrof, geslaagd en ruim één minuut durend filmpje hadden. Voor Dinita was het blijkbaar ook voldoende, want ze wendde zich van ons af en begon onverstoorbaar te grazen; een volgende opname zat er, ook wat haar betrof, niet meer in.

Later, bij het herhaaldelijk terugkijken van de opnames, valt mij iets op. Ik zet het geluid uit en ga de beelden vanuit het oogpunt van het paard zitten bekijken. Ik kan er dan ineens hartelijk om lachen! De reacties van Dinita, die herhaaldelijk haar hoofd heen en weer en van mij af beweegt en met haar lippen aan mij plukt, vertellen mij, dat ik in mijn denkhoofd zit en dus niet vanuit mijn gevoel handel. Mijn stem klinkt een octaaf te hoog, ik adem oppervlakkig. Mijn handen bevinden zich doelloos ergens in de lucht tijdens het praten (woorden, woorden en nog eens woorden). Het wordt helemaal hilarisch als ik bij een van de opnames zie, hoe ik in beeld ‘spring’ als een kip zonder kop, met wapperende handen in een poging fysiek contact met haar te maken. Ik krijg vrijwel meteen een kopstoot van haar waarna zij, als ik weer het beeld uitloop, luidt proest en met haar hoofd schudt…  

Meer is er voor mij niet nodig om te beseffen hoe belachelijk ik bezig ben als ik in mijn hoofd zit; lees: uit het moment ben, niet in mijn gevoel zit en al helemaal niet in verbinding met het paard of met wat dan ook, niet ontspannen bovendien en oppervlakkig ademend. Ik besef ineens, dat ik vaker niet in verbinding ben waardoor ik niet in mijn gevoel zit en hoe ik altijd alles rationeel wil verklaren met dat eeuwig mezelf willen verdedigen en dat oordelen over van alles en nog wat om de controle maar te willen houden en niet te hoeven voelen. Dat ik zo het echte contact met de mensen om mij heen vermijd. Door mijn mind zo aan het stuur te zetten van mijn leven trekt mijn hart, mijn gevoel zich steeds verder terug en dat begint pijnlijk te worden… het voelt echt als dikke shit.

Maar, als we er open voor willen staan, kunnen paarden ons – de overmatig ontwikkelde mens met zijn overmatig veel vertrouwen in taalgebruik (we worden letterlijk door woorden gehypnotiseerd; we zitten in ons denkhoofd) – ondersteunen om weer in verbinding te komen met een rijk zonder woorden, dat erg ver van de conventionele paden af ligt en dat zelfs onze meest basale veronderstellingen over de aard van de fysieke werkelijkheid erdoor in twijfel trekt. En dat is goed! Als we in verbinding zijn met de Levensenergie en in ons gevoel zitten, zijn woorden overbodig (onze universele taal = zwijgen). Die wereld, het rijk zonder woorden, datgene wat je met je eigen wezen voelt, is zo anders dan de fysieke wereld waarin we nu leven. We zijn allemaal op deze Levensenergie aangesloten, daarom zijn alle mensen één. We lijken het alleen vergeten te zijn.

Ja, ik stem mij weer af op deze Levensenergie, luisteren naar wat mijn lichaam mij vertelt en niet alleen mijn hoofd of mijn verstand, en dat met behulp van de taal van de paarden te herontdekken. Paarden spreken een taal. Als je je openstelt met je hoofd als gevoelsorgaan en niet als denkorgaan, kan je die taal horen – de taal van de zintuigen en het lichaam, en het voelen en ervaren in het hier-en-nu – hoe subtiel ook gegeven en die kan inslaan als een bom.

‘You can’t ride a horse on a horse.’ 
Shunryu Suzuki vergelijkt het dagelijks leven met al zijn obstakels en ingewikkeldheden met een paard. Daarop rijden is al moeilijk genoeg. Maar het overmatige denken dat we doen, ons dwangmatige verlangen naar beter en meer, naar het angstvallig ontkennen van onze vergankelijkheid, dat is een extra paard dat we zelf creëren. Paardrijden met een paard op een paard, nee, dat werkt niet.

‘Don’t think!
Whenever a person only uses his mind to decide on something,
he always tends to make the wrong decision.
You have to begin to doubt your mind
and live from the point of view of intuition’.
Adi Da Samraj

---

Voelen is verbinden

Tijdens een bijeenkomst van Changespirators trok ik een kaart uit ons Changespirerend  kwartetspel en ik vertelde het volgende verhaal…

Tijdens een cursusdag in Bunschoten nog niet zo lang geleden, werd er een kleine witte pony de roundpen in gebracht en losgelaten. We waren met een aantal deelnemers en de opdracht luidde om, ieder afzonderlijk, samen met deze pony, die geen halster droeg, over een op de grond liggende balk heen te stappen. Lang voordat die vraag ook bij mij werd neergelegd, voelde ik al de uitnodiging om naar deze pony toe te lopen en contact te maken.

Ik loop op de kleine pony af en steek hoog boven haar uit. Zodra ik haar op twee meter ben genaderd legt ze haar oren naar achteren en krult ze haar mondhoeken naar beneden (net zoals ze dat deed bij de overige deelnemers overigens). Ze trekt een zuur gezicht, zeg maar. Ik speel daarom het spel van naderbij komen, en weer weglopen zodra ze haar oren naar achteren beweegt. Ik loop daarbij wat doelloos door de roundpen, de ene keer haar opzoekend en een andere keer bij haar vandaan lopend. Ondertussen loop ik me suf te piekeren hoe contact te leggen met deze pony die zich afsluit, beseffend dat ik in mijn hoofd zit. Dan besluit ik niets van haar te verlangen en ook voor mezelf trouwens te beseffen, ‘niets hoeft’. Prompt loop ze spontaan op de balk af en blijft ervoor staan om die te onderzoeken. Ik loop naar de andere kant van de balk, ga tegenover haar staan en zak door mijn knieën op de grond. Ik begin zachtjes tegen haar te praten en maak verbinding op hartsniveau en kijk haar in de ogen. Direct stapt ze over de balk mijn richting op met haar oortjes naar voren, en ik voel haar zachte paardensnuit mijn gezicht besnuffelen. Mijn hart springt open en ik voel onvoorwaardelijke liefde stromen. We blijven zo, ik op mijn knieën en zij met haar warme neus mijn gezicht aftastend, ademend, enkele minuten zitten als in trance. 

Dan gaat mijn hoofd er weer vandoor met gedachten als, ‘wat zal de rest van de groep wel niet denken, dit duurt al te lang’, en ‘zit ik hier nog wel veilig eigenlijk’, waardoor ik de verbinding verbreek. Ik sta langzaam op en loop dan rustig weg, haar achterlatend in de roundpen. Ik weet niet eens haar naam… …

Na afloop loop ik nog even naar haar toe en leg haar dekentje over haar rug en begin die bij haar borst dicht te gespen waarbij ik weer op mijn knieën ga zitten. Direct drukt ze haar zachte snuit weer in mijn gezicht en is het contact er weer. Ze wordt uiteindelijk weer naar stal gebracht en ik kijk haar na… … Deze pony ga ik niet gauw vergeten.

Op de changespirerende kaart die ik had getrokken stond: voelen is verbinden.

Communicatie met een paard begint altijd
met zelf te ontspannen, ademen, voelen
en je aandacht vrij te hebben in het moment.

---

Mijn persoonlijke zoektocht

Tijdens mijn leerproces bij Frans Bakker, nu onder de noemer: ‘Changespirators’ en nog steeds op basis van de visie geïnspireerd op Adi Da Samraj, waarbij ik een enorme verandering heb doorgemaakt, ten goede, wil ik mijn ervaringen en inzichten die ik heb opgedaan graag delen met anderen en dat met de ondersteuning van paarden. Maar hoe kan ik dat inspirerende veranderings- of bewustzijnsproces en mijn passie voor paarden samenbrengen? En hoe zou dat er dan uitzien? Ik had géén idee.

Ik raakte werkelijk geïnspireerd door het boek van K.F. Hempfling, ‘De boodschap van de paarden’, en ik voelde intuïtief dat ik hier de sleutel in handen had. Mijn speurtocht begon. Tijdens mijn jaaropleiding Ethologie en Natural Horsemanship in België begon het mij enigszins te dagen, maar het bracht mij nog niet de antwoorden waar ik naar op zoek was. Er klopte iets niet. De benadering ‘werkt’, maar het zet paarden niet op de eerste plaats. Ik zocht verder. Tijdens een voor mij teleurstellende paardencoachopleiding waar ik mij voor had ingeschreven, gebaseerd op de visie van Linda Kohanov, leerde ik vooral begrijpen hoe ik het niet wilde gaan doen. Het berustte allemaal weer op een techniek en een benaderingswijze vanuit het oude paradigma. Ik moest nog dieper graven… en toen…

…bevond ik mij tijdens een driedaagse sessie ‘grondwerk-Developed in Freedom’ in de Achterhoek bij Djesse Stubbe – voor mij de vrouwelijke versie van K.F. Hempfling en een zeer inspirerende vrouw – waar ik ervaarde hoe het is om werkelijk samen te zijn met een paard vanuit een grondhouding van Zijn… (onze Changespirerende basishouding notabene). En dan ontstaat het! Tijdens deze bijzondere inspirerende dagen, ga ik het voelen en gaat het vorm krijgen en is het nog steeds in ont-wikkeling. Ik besluit bij haar de jaaropleiding ‘the art of groundwork’ te gaan volgen voor een dieper inzicht.

Tegelijkertijd groeit er bij mij een dieper inzicht in Adi Da’s visie op dit alles. Wat ik zou kunnen noemen als de ‘Adi Da benadering*’ is niet beperkt tot alleen paarden, maar omvat alle non-humans, bomen en planten, de rivieren, de wind, microben, de aarde zelf, en ook mensen…  En dus is het belangrijk voor mij om te begrijpen dat paarden niet zijn wat wij denken dat ze zijn, en dat ze niet bestaan zonder bomen en de wind en rivieren en het gras… Dus, wat IS een paard precies? Waar begint het paard en waar eindigt het?
Het gaat o.a. over het leven zelf en Adi Da’s ‘Reality Way of Life’. Dit is een leerproces en ik sta nog maar aan het begin…

*zie onder Visie: Da Fear-No-More

No Difference

There is no difference between the true self-condition of non-humans and of humans. Apparent functions can be pointed to that can be said tob e different, but there is no fundamental difference. When you are not thinking, you are no different from a grasshopper or a blade of grass, or a tree, or my dog. You are the same. You are in the same state. It is not merely that non-humans are like human beings, or that some non-human beings are especially like human beings. The fact is that everything – al beings, everyone and everything altogether, is arising as an apparent modification of the same conscious light. Thus, there is not, in reality, the slightest difference between a human being, a dog, a tree, and a wall – not the slightest. There is not the slightest difference between you and the space in which you are apparently sitting. There is, in fact, no difference of any kind. There is no difference.
– from a talk by Adi Da Samraj